Afscheid nemen van Kenia.
En ja dan zitten onze vier maanden in Kenia er weer op.
We komen woensdag naar Nederland en hopen dan volgende week weer te vertrekken naar Gambia.
De reden dat we niet gelijk naar Gambia vliegen is simpelweg omdat het veel duurder is, en heel veel tijd kost door tussenstops,om van Kenia naar Gambia te vliegen.
En dus is het afscheid nemen in Kenia nu.
En wat zullen we veel dingen missen van hier.
Het prachtige weer met op een enkele dag na elke dag zon. En de prachtige natuur met allerlei verschillende beesten erin. Nee je moet niet al te bang en vies aangelegd zijn hier want anders zijn al die beesten een ware nachtmerrie.
De mensen waar we wonen, phoebe en leonard met hun kinderen Nicole en Jozef.
Jozef heeft een speciaal plekje bij ons gekregen en riep zodra hij wakker werd en hij hoorde ons: morning Anja, morning hies.
Onze buren, mama Betty en haar dochter Betty van zeven jaar. Wat een prachtig meisje is dat, houd erg van knuffelen en alles wat ze krijgt deelt ze met anderen.
Heel bijzonder om te zien dat wij haar cola hadden gegeven en Anja haar glas al snel ophad maar die werd toen weer voor de helft gevuld door Betty omdat ze het heel gewoon vind om alles te delen. Kunnen we veel van leren.
En fikierie de vrouw die hier in huis werkt. Wat een positief iemand terwijl ze thuis ook haar zorgen heeft met twee dove kinderen en nog twee andere kinderen en ook echt armoede kennen.
De mensen van het project en dan speciaal de oude mensen met leproze.
Deze hebben een speciaal plekje in ons hart gekregen. Gister kregen we in de kerk nog een kus op de wang van een vrouwtje met leproze. Ze was zo blij ons weer te zien. En ja soms moesten we wel eens ergens doorheen kijken als mensen smoezelig waren of erg sterk roken. Maar daarachter zitten stuk voor stuk prachtige mensen met bijzondere ontroerende levensverhalen.
En zeker gaan we ook al de kinderen missen van de school en uit buurt.
Wat voelden we ons vaak bijzonder dat al die kinderen ons graag gedag wilden zeggen en ons een hand wilden geven.
Mzungu, mzungu bye (blanke,blanke, dag) hebben we zo vaak gehoord.
Ook heerlijk om te zien waar kinderen hier mee spelen. Vanmiddag nog zagen we kinderen die van een doosje van de tandpasta en een paar doppen een auto hadden gemaakt en daar een plastic tasje en een touwtje aan gebonden zodat het autootje door de wind die in het zakje kwam ging rijden.
De matatu busjes waarmee we vele uren in gereisd hebben. Elk busje anders geschilderd in felle kleuren en ook de binnenkant was vaak geverfd in allerlei kleuren.
Die busjes waar er altijd wel 10 mensen teveel inzaten en dat er dan nog steeds gestopt werd om er nog meer in te laten.
Waar je voor 70 cent mee naar de stad kon maar gaf je 50 cent dan was het ook prima.
Waar altijd allerlei lampjes op het dashboard branden en er van alles rammelde en los zat. En er altijd minimaal 1 keer getankt moest worden voor steeds maar een paar liter tegelijk.
En ook het simpele leven van hier zal gemist worden. Het bij de dag leven is bijzonder om te zien. En het elkaar helpen is ook erg mooi. Wij leenden geld uit aan iemand die het vervolgens weer uitleende aan een ander die het ook weer aan iemand gaf. En iedereen had het eigenlijk nodig maar iedereen dacht toch dat de volgende het nog slechter had.
Zondag hebben we afscheid genomen in de kerk. Hebben een korte toespraak gehouden wat hier heel normaal is en hebben toen een lied gezonden: God be with you till we meet again. (God zij met u tot ons wederzien). De mensen vonden het erg bijzonder en sommige hadden tranen.
Gister afscheid genomen van de kinderen in de klas. Ze hebben allemaal een potlood met een gum gekregen. En wat een groot geschenk was dat voor hen omdat ze nu een eigen potlood hebben terwijl ze deze normaal van school gebruiken maar dan wordt er altijd gevochten om de potloden met een gum.
Vandaag afscheid genomen van de mensen met leproze. Er was een bijeenkomst georganiseerd met al die mensen en er waren er heel veel gekomen. En zoals het hier de gewoonte is mag iedereen een woordje zeggen. En dus kregen we vele toespraken en werd er voor ons gebeden. En velen zeiden dat we best even naar Nederland mochten maar dat we moesten beloven om terug te komen. We hebben iedereen een maaltijd met rijst en bonen gegeven, de lokale maaltijd. Dit werd erg gewaardeerd. Na afloop nog vele keren een dikke knuffel gekregen van hen en toen was het tijd om onze koffer te gaan pakken.
Vannacht vliegen wij terug naar Nederland waar we morgen om 18:00 uur aan hopen te komen.
Erg leuk dat jullie met onze blog hebben meegelezen
Zulle hopelijk in Gambia ook nog veel beleven wat we ook met jullie zullen delen
Asante sana, kwaheri!
Groetjes en bedankt vanuit Kenia
Lies en Anja
Rijst en bonen inpakken in kilo zakken.
Voor iedereen een zak rijst en een zak bonen.
Ist niet geweldig gemaakt deze auto van een doosje met wat dopjes?
Allemaal een potlood met een gum, en wat waren ze er trots op.
Onze collega's van de afgelopen maanden. Dokter John en Ame. Wat zullen we hen missen.
Onze jurken zijn klaar. Iets anders als wat wij in gedachten hadden maar ach...
We komen woensdag naar Nederland en hopen dan volgende week weer te vertrekken naar Gambia.
De reden dat we niet gelijk naar Gambia vliegen is simpelweg omdat het veel duurder is, en heel veel tijd kost door tussenstops,om van Kenia naar Gambia te vliegen.
En dus is het afscheid nemen in Kenia nu.
En wat zullen we veel dingen missen van hier.
Het prachtige weer met op een enkele dag na elke dag zon. En de prachtige natuur met allerlei verschillende beesten erin. Nee je moet niet al te bang en vies aangelegd zijn hier want anders zijn al die beesten een ware nachtmerrie.
De mensen waar we wonen, phoebe en leonard met hun kinderen Nicole en Jozef.
Jozef heeft een speciaal plekje bij ons gekregen en riep zodra hij wakker werd en hij hoorde ons: morning Anja, morning hies.
Onze buren, mama Betty en haar dochter Betty van zeven jaar. Wat een prachtig meisje is dat, houd erg van knuffelen en alles wat ze krijgt deelt ze met anderen.
Heel bijzonder om te zien dat wij haar cola hadden gegeven en Anja haar glas al snel ophad maar die werd toen weer voor de helft gevuld door Betty omdat ze het heel gewoon vind om alles te delen. Kunnen we veel van leren.
En fikierie de vrouw die hier in huis werkt. Wat een positief iemand terwijl ze thuis ook haar zorgen heeft met twee dove kinderen en nog twee andere kinderen en ook echt armoede kennen.
De mensen van het project en dan speciaal de oude mensen met leproze.
Deze hebben een speciaal plekje in ons hart gekregen. Gister kregen we in de kerk nog een kus op de wang van een vrouwtje met leproze. Ze was zo blij ons weer te zien. En ja soms moesten we wel eens ergens doorheen kijken als mensen smoezelig waren of erg sterk roken. Maar daarachter zitten stuk voor stuk prachtige mensen met bijzondere ontroerende levensverhalen.
En zeker gaan we ook al de kinderen missen van de school en uit buurt.
Wat voelden we ons vaak bijzonder dat al die kinderen ons graag gedag wilden zeggen en ons een hand wilden geven.
Mzungu, mzungu bye (blanke,blanke, dag) hebben we zo vaak gehoord.
Ook heerlijk om te zien waar kinderen hier mee spelen. Vanmiddag nog zagen we kinderen die van een doosje van de tandpasta en een paar doppen een auto hadden gemaakt en daar een plastic tasje en een touwtje aan gebonden zodat het autootje door de wind die in het zakje kwam ging rijden.
De matatu busjes waarmee we vele uren in gereisd hebben. Elk busje anders geschilderd in felle kleuren en ook de binnenkant was vaak geverfd in allerlei kleuren.
Die busjes waar er altijd wel 10 mensen teveel inzaten en dat er dan nog steeds gestopt werd om er nog meer in te laten.
Waar je voor 70 cent mee naar de stad kon maar gaf je 50 cent dan was het ook prima.
Waar altijd allerlei lampjes op het dashboard branden en er van alles rammelde en los zat. En er altijd minimaal 1 keer getankt moest worden voor steeds maar een paar liter tegelijk.
En ook het simpele leven van hier zal gemist worden. Het bij de dag leven is bijzonder om te zien. En het elkaar helpen is ook erg mooi. Wij leenden geld uit aan iemand die het vervolgens weer uitleende aan een ander die het ook weer aan iemand gaf. En iedereen had het eigenlijk nodig maar iedereen dacht toch dat de volgende het nog slechter had.
Zondag hebben we afscheid genomen in de kerk. Hebben een korte toespraak gehouden wat hier heel normaal is en hebben toen een lied gezonden: God be with you till we meet again. (God zij met u tot ons wederzien). De mensen vonden het erg bijzonder en sommige hadden tranen.
Gister afscheid genomen van de kinderen in de klas. Ze hebben allemaal een potlood met een gum gekregen. En wat een groot geschenk was dat voor hen omdat ze nu een eigen potlood hebben terwijl ze deze normaal van school gebruiken maar dan wordt er altijd gevochten om de potloden met een gum.
Vandaag afscheid genomen van de mensen met leproze. Er was een bijeenkomst georganiseerd met al die mensen en er waren er heel veel gekomen. En zoals het hier de gewoonte is mag iedereen een woordje zeggen. En dus kregen we vele toespraken en werd er voor ons gebeden. En velen zeiden dat we best even naar Nederland mochten maar dat we moesten beloven om terug te komen. We hebben iedereen een maaltijd met rijst en bonen gegeven, de lokale maaltijd. Dit werd erg gewaardeerd. Na afloop nog vele keren een dikke knuffel gekregen van hen en toen was het tijd om onze koffer te gaan pakken.
Vannacht vliegen wij terug naar Nederland waar we morgen om 18:00 uur aan hopen te komen.
Erg leuk dat jullie met onze blog hebben meegelezen
Zulle hopelijk in Gambia ook nog veel beleven wat we ook met jullie zullen delen
Asante sana, kwaheri!
Groetjes en bedankt vanuit Kenia
Lies en Anja
Rijst en bonen inpakken in kilo zakken.
Voor iedereen een zak rijst en een zak bonen.
Ist niet geweldig gemaakt deze auto van een doosje met wat dopjes?
Allemaal een potlood met een gum, en wat waren ze er trots op.
Onze collega's van de afgelopen maanden. Dokter John en Ame. Wat zullen we hen missen.
Onze jurken zijn klaar. Iets anders als wat wij in gedachten hadden maar ach...